Gisteren liep ik met een goede vriend door de bossen .
We hadden het over onze stijl van leven, waarover hij iets moois zei.
‘We leven in Kairos-tijd, een verticale tijd, waarin we vertragen, ons openzetten voor verwondering, creativiteit en magische ervaringen.’
Kairos is het tegenovergestelde van cronos, de horizontale kloktijd die ons doet versnellen, omdat we nu eenmaal die deadline of afspraak moeten halen. Volgens Hawaïaanse wijsheid vormen deze tijd vormen samen een soort yin en yang. Als je de juiste balans vindt, dan leef je een zingevend bestaat. Dan droom je niet meer over wat je graag zou willen doen. Nee, dan doe je het gewoon.
Concreet betekent dit dat als je in Kairos-tijd een inzicht of idee ontvangt en je deze in Cronos-tijd uitwerkt, je vanuit je diepere zelf leeft. En daarmee het eeuwige zeurende stemmetje dat je verteld ‘dat er toch meer in het leven moet zijn?’ voorgoed zwijgt. Simpelweg omdat je het stemmetje dan bent.
Het is eigenlijk een hele simpele formule, waarvan ik inmiddels 100% zeker ben dat het werkt. Al vier jaar lang volg ik de ideeën die opkomen als ik door de bossen slenter (vertraging). En werk ze vervolgens uit met een deadline (versnelling). Met als resultaat: twee boeken, reizen naar Hawaï en vooral veel fun. Er is nog wel één aspect waarin ik veel moet oefenen, en dat is geduld. Een idee komt immers niet op gezette tijden.
